Rally Acropolis 2016 – Αυτά που μένουν κι εκείνα που… αναμένουν.
Θεωρήσαμε σωστό να πούμε δύο λόγια – εκτός από το τι έγινε στον αγώνα – για όλα αυτά που μας έμειναν στο φετινό Ράλλυ Ακρόπολις. Αυτά που σου σφηνώνονται στο μυαλό και σε κάνουν να θυμάσαι πως κάτι ξεχωριστό έγινε στο Ακρόπολις του 2016. Για όσους παρακολουθούν χρόνια τον αγώνα στην πατρίδα μας, κάποιες φορές ο νικητής ήταν εύκολα προβλέψιμος και κάποιες άλλες ήταν κάτι το αναπάντεχο. Αυτές οι φορές είναι που μένουν χαραγμένες στη μνήμη όσων γνωρίζουν το Ράλλυ. Στιγμές όπως το 2003 που ο Markko Martin έβλεπε κάτω απ’το ανοιγμένο καπό του Ford Focus για να φτάσει στη νίκη ή όπως το 2005 που στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο αντηχούσαν οι “πυροβολισμοί” από τα WRC αυτοκίνητα στην ειδικά διαμορφωμένη Super Special. Ή ακόμα, όταν πέρυσι το 2015, σε μια περίεργη εποχή του χρόνου για το Ακρόπολις, ο αγώνας διακόπηκε μετά από καταρρακτώδη βροχή. Έτσι και φέτος είναι μία από αυτές τις χρονιές που σίγουρα θα θυμάσαι. Οι λόγοι είναι απλοί και για εμάς αδιαμφισβήτητοι.
Ralfs Sirmacis – Ο νεότερος οδηγός που κερδίζει στο Ακρόπολις
Όταν ρωτήθηκε ο Λετονός στη συνέντευξη τύπου πριν το Ράλλυ, ποιός είναι ο στόχος του για τον αγώνα, η απάντηση για πολλούς θεωρήθηκε αλαζονική και άλλους τους έκανε να τον κοιτάζουν με… “μισό μάτι”! Είπε ότι εδώ ήρθα για να κερδίσω και παρόλο που ελάχιστοι τον πήραν στα σοβαρά, εκείνος κατάφερε να το πετύχει. Ένα παιδί 21 ετών που μπήκε για πρώτη φορά στο Skoda Fabia R5 και κέρδισε το Ράλλυ Ακρόπολις! Πόσο μεγάλο κατόρθωμα μπορεί να είναι αυτό; Ναι θα μου πείτε, αν δεν είχε τουμπάρει ο Kajetanowicz στην πρώτη ειδική ή αν συνεχίζονταν η μάχη με τον Lukyanuk τη δεύτερη μέρα ή αν ο Αθανασούλας είχε κάνει καλύτερο set up την πρώτη μέρα, τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Το θέμα είναι, όμως, ότι με “αν” δεν παίρνεις έναν αγώνα, ούτε αλλάζει κάποιο αποτέλεσμα. Ο μικρός πάλεψε στα ίσια με τον Lukyanuk και όταν έμεινε μόνος του στην κορυφή, είχε την ψυχραιμία και την αγωνιστική ωριμότητα να φτάσει το Fabia στον τερματισμό, καθώς δεν έδινε καμία μάχη με κάποιον άλλο. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής Ogier περιγράφει τη συγκεκριμένη κατάσταση ως τη χειρότερη που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας οδηγός, να βγαίνει δηλαδή εκτός ρυθμού με κίνδυνο μια εγκατάλειψη. Το ότι το κατάφερε αυτό ο Sirmacis, δείχνει και τη σπουδαιότητα αυτής της νίκης. Μια νίκη που ούτε κι ο ίδιος δε μπορούσε να χωνέψει, κάτι τόσο μεγάλο που δεν ήξερε πως να το πανηγυρίσει. Ακόμα και στις δηλώσεις του ήταν πραγματικά ένα… λακωνικό παιδί. Ένα παιδί που έχει μέλλον μπροστά του και μια τέτοια επιτυχία, σαφώς δείχνει το ταλέντο του, αλλά του ανοίγει κι άλλες πόρτες, χωρίς αμφιβολία.
Λάμπρος Αθανασούλας – Ανήκει στην ελίτ των κορυφαίων Ελλήνων οδηγών – 3, 2 και του χρόνου 1!
Το περσινό βάθρο δεν ήταν τυχαίο. Ούτε η πρώτη θέση στα Production το 2009. Μπορεί η συμμετοχή για φέτος να εξασφαλίστηκε την τελευταία στιγμή, όμως ήθελε από την αρχή να τρέξει και να τα πάει καλά σ’αυτόν τον αγώνα. Συνοδηγό άλλαξε, οι ειδικές άλλαξαν, αυτοκίνητο δεν άλλαξε και αυτός ο συνδυασμός φαίνεται να αποδίδει άψογα. Στο δεξί μπάκετ του Skoda Fabia R5 κάθισε ο Ηλίας Παναγιωτούνης και ήδη απ’τις πρώτες ειδικές το πλήρωμα ήταν μέσα στον ρυθμό των πρωτοπόρων. Το λάθος set up τους στοίχησε χρόνο την πρώτη μέρα, πέφτοντας στην 4η θέση πίσω απ’τον Tarabus. Την Κυριακή, ο Λάμπρος ήταν αποφασισμένος να ανέβει στο βάθρο και με χρόνους συνεχώς καλύτερους απ’τον Tarabus πέρασε τρίτος. Το δώρο του Lukyanuk τον ανέβασε στη δεύτερη θέση, μα παραλίγο να την χάσει στην τελευταία ειδική εξ’αιτίας του Ranga που τον εμπόδιζε να περάσει μέσα στην ειδική, οδηγώντας στα τυφλά μέσα στη σκόνη. Οι κριτές εν τέλει του έδωσαν πίσω τα δευτερόλεπτα που έχασε, αλλά αυτό που συνέβη τις στιγμές μετά τον τερματισμό στην Ελάτεια ήταν μοναδικό. Η σκέψη ότι χάθηκε η τόσο άξια κερδισμένη δεύτερη θέση από λάθος κάποιου άλλου, είχε ως αποτέλεσμα να βγουν προς τα έξω όλα τα συναισθήματα: ο θυμός, η πίκρα, η στεναχώρια και στο τέλος η ανταμοιβή… Πώς θα μπορούσε η τύχη να παίξει τέτοιο άσχημο παιχνίδι σ’ έναν οδηγό που ξεχωρίζει – πέρα απ’τις ικανότητές του – με το ήθος και το ακλόνητο αθλητικό πνεύμα; Του έδωσε το απίστευτο 1 δέκατο του δευτερολέπτου για να παραμείνει στη δεύτερη θέση και να το πανηγυρίσει με την ψυχή του! Κάθε χρόνο και καλύτερα, λοιπόν, για τον Αθανασούλα που – είπαμε σε άλλο άρθρο, αλλά το ξαναλέμε (!) – κρατά ψηλά την ελληνική σημαία στο μηχανοκίνητο στερέωμα.
Kajetanowicz – Lukyanuk – Flat out, θέαμα και μάχη για τον τίτλο
Οι δύο αυτό οδηγοί προσέφεραν αρκετή δράση στα βουνά της Φθιώτιδας. Ο Πολωνός, απαλλαγμένος απ’το βάρος για μια θέση στο βάθρο μετά την τούμπα, δεν είχε τίποτα να χάσει κι έβαλε το πόδι στο πάτωμα και κέρδιζε ειδική μετά την ειδική. Έφτασε 8ος από 34ος και μπορεί ο Jimmy McRae και ο Jean Pierre Nicola να έδωσαν στον Sirmacis το βραβείο Flat out Colin McRae, όμως εμείς θα το δώσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη στον Kajetanowicz. Ο Lukyanuk διψασμένος για μια νίκη στα ελληνικά χώματα, ώστε να κλείσει τη διαφορά στο πρωτάθλημα απ’τον Kajto, έκανε ό,τι ήταν στο χέρι του για να κόψει τη φόρα του Sirmacis και μέχρι την 6η ειδική το πέτυχε. Βέβαια, δεν έφτασε στη νίκη που θα ήθελε μετά από τα προβλήματα που είχε, αλλά μας έδωσε ένα καλό show κι αν ακούσετε αντιδράσεις των Ελλήνων θεατών, ο Ρώσος είναι αρκετά δημοφιλής εδώ.
Αυτά που αναμένουν…
Δύο πολύ βασικά. Στις ειδικές υπήρχε κόσμος, μα στο service park λιγοστοί. Ειδικά στον τερματισμό, υπήρχε μια κρυάδα και μια αμηχανία που δεν ήξερε κανείς το λόγο που γίνονταν αυτό. Το Ακρόπολις θέλει τη στήριξη όλων μας και πριν πάμε στα του κράτους ας σκεφτούμε πόσο πιο όμορφος θα έδειχνε προς τα έξω ο αγώνας μας αν ήταν γεμάτος με κόσμο, αν έβλεπαν οι Ευρωπαίοι ότι εμείς το γουστάρουμε τόσο πολύ που δε μας νοιάζει αν είναι ERC, αλλά θα περιμένουμε υπομονετικά, θα δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό και θα καταφέρουμε να μπούμε ξανά στο καλεντάρι του WRC. Εδώ κολλάει το δεύτερο κομμάτι. Οι τοπικοί παράγοντες δείχνουν μεγάλη θέληση να κάνουν καλύτερο τον αγώνα με στόχο την είσοδο στο WRC. Όμως, είναι πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα μέχρι να μπορούμε να έχουμε τη δυνατότητα να φιλοξενήσουμε έναν τέτοιο αγώνα. Χρειάζεται η συντονισμένη προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Μπορεί το “Rally of Gods” να έγινε απλά ” Seajets Acropolis Rally”, αλλά η ονομασία δεν έχει κανένα νόημα, αφού είναι το Ράλλυ της καρδιάς μας…
